تا سال ۱۹۵۸، محقق راجر بیکن دریافته بود که تحت شرایط خاص، با شروع از مواد خاص مبتنی بر کربن، می‌توان در طول فرآیند گرمایش، "ریشه‌های" کربنی با کیفیت بالا تولید کرد. در طول سال‌ها، محققان توانستند اساساً نخ‌های فیبر کربنی بسازند که می‌توانستند به صورت ورق‌هایی به هم متصل شوند.
معمولاً وقتی مردم در مورد استفاده از «فیبر کربن» در خودروهای امروزی صحبت می‌کنند، منظورشان رشته‌های فیبر کربنی است که بافته شده و به صورت چسب در می‌آیند. در مرحله بعد، این کامپوزیت فیبر کربنی که گاهی اوقات پلاستیک تقویت‌شده با فیبر کربن (CFRP) نامیده می‌شود، طبق نیاز قالب‌گیری می‌شود. وقتی که قیر به دست می‌آید، یک قطعه سبک وزن خودرو دارید که کیفیت خود را از همان جزء تشکیل‌دهنده یک سنگ قیمتی می‌گیرد.
دستورالعمل‌هایی برای اینکه ورق‌های فولادی مورد استفاده در سازندگان خودرو «محکم‌تر» باشند، تا وسیله نقلیه با استفاده از مواد آنها ایمن‌تر باشد. در آن زمان، وقتی پرسیدم وقتی می‌گویند فولاد بهبود یافته آنها «محکم‌تر» از فولاد معمولی است، واقعاً به چه معناست، پاسخ آنها مدول بالاتر بود. ظاهراً کیفیت، مدول یانگ و استحکام چیزهای متمایزی هستند. کیفیت به این معنی است که می‌تواند در برابر اعوجاج پلاستیکی، رانندگی بیشتری را تحمل کند، مدول یانگ یا استحکام به این معنی است که با همان قدرت، کمتر پیچ می‌خورد، و استحکام به این معنی است که انرژی بیشتری برای از بین بردن آن دارد.
به همین ترتیب، فیبر کربن، در کاربرد صحیح، ماده‌ی مناسبی است: محکم و سبک است و می‌توانید با نحوه‌ی چیدمان رشته‌های فیبر در حین لایه‌گذاری، تاماهاوک‌های باکیفیتی را که نیاز دارید، در محصول بگنجانید. فرض کنید دو محصول دارید که از نظر جنس، از داخل و خارج یکسان هستند: یکی فلز و دیگری فیبر کربن. وقتی فلز به جایی برخورد می‌کند، در بعضی جاها از شکل می‌افتد؛ یا خمیده می‌شود یا می‌شکند. در حین از شکل افتادن، انرژی آزاد می‌کند. وقتی فیبر کربن صاف می‌شود، به قطعات ریز کوچکی تبدیل می‌شود که هیچ چیزی را نمی‌بلعند.
زمان ارسال: 30 نوامبر 2018