Omdat koolstofvezel duur is, goede prestaties levert en vooral wordt gebruikt in hoogwaardige militaire en civiele of speciale gebieden, zijn de procedures voor productafval streng en daarom niet geschikt voor hergebruik, omdat het koolstofgehalte meer dan 90% bedraagt of onwaarschijnlijk is. De productiekosten zijn veel hoger dan bij conventionele vezels, zoals het gebruik van directe verbranding in de open lucht of cementproductie. Een andere indirecte verbrandingsmethode is niet alleen schadelijk voor de gezondheid, maar ook zeer oneconomisch, dat wil zeggen dat de sociale en economische voordelen gering zijn. Chemische hydrolyse wordt meestal gebruikt in de kernstructuur van composietafvalrecycling. Bovendien is de goedkope directe begraafmethode die vaak wordt gebruikt bij de eerste afvalverwijdering, na vele jaren of nooit tegelijkertijd rottend om giftige stoffen te verwijderen, en vervolgens langdurige vervuiling van de bodem en grondwatersystemen. Later zullen milieu- en andere gerelateerde regelgevingen geleidelijk worden verboden. Samenvattend zijn de mogelijke methoden voor afvalverwijdering van koolstofvezelcomposieten: mechanische materiaalrecycling, materiaalrecycling en energieterugwinning. In de latere vergelijkende analyse worden echter ook de methoden van energieterugwinning en verbranding, zoals bij de productie van cement, besproken.
Zwart goud
Koolstofvezel (CF) is een zwarte anorganische polymeervezel, gemaakt van koolstofelementen, met de moleculaire structuur van de grenslaag tussen grafiet en diamant. Het heeft eigenschappen zoals thermische geleidbaarheid, geleidbaarheid, hogetemperatuurbestendigheid, wrijvingsweerstand en corrosiebestendigheid. Het wordt voornamelijk gebruikt als geavanceerd constructiemateriaal voor hars, metaal, keramiek, cement en andere substraatmaterialen en wordt veel gebruikt in alle lagen van de bevolking. De opkomst van koolstofvezel en de bijbehorende composietmaterialen staat meer recent bekend als de "zwarte revolutionairen van de 21e eeuw".
De waarde en betekenis van het terugwinnen van koolstofvezelafval
Net zoals alles twee kanten heeft, heeft koolstofvezel zijn eigen beperkingen en superieure eigenschappen, die onvergelijkbaar zijn met die van andere hierboven genoemde verbeterde materialen. Deze beperkingen komen voornamelijk tot uiting in drie aspecten: Ten eerste de slechte slagvastheid, de gemakkelijke beschadiging en de spanning-rekverhouding die een rechte lijn volgt, wat leidt tot een ontwerp met axiale sterkteverlies. Ten tweede is het gemakkelijk te oxideren onder invloed van een sterk zuur, waardoor metaalcomposieten kunnen carbideren, carboneren en elektrochemische corrosie kunnen veroorzaken. Ten derde is de productietechnologie complex, met een hoog energieverbruik, ernstige vervuiling en een hoge prijs (20 tot 200 keer hoger voor E-glasvezel).
Behandelingsopties
Mogelijke methoden voor de verwijdering van composietafval zijn onder meer begraving, hergebruik, mechanische recycling van materialen (ook wel bekend als fysieke verbrijzelingsmethode), verbranding, recycling van materialen en energieterugwinning (ook wel bekend als fysische chemie), chemische hydrolyse, cementproductie en andere 7 categorieën.
Details
Plaatsingstijd: 26-09-2019